Ik las vanmorgen weer iets over de zwarte pieten discussie en ik realiseerde mij wederom dat het niet speciaal te maken heeft met racisme, maar met ‘welk verhaal’ jij jezelf verteld. Het is net zoiets als een vegetariër die zijn kind het sprookje van Roodkapje niet voorleest, omdat er dierenmishandeling in voorkomt ? Dat is ook maar een idee in het hoofd van de vegetariër.
Het gaat om de verhalen/oordelen/overtuigingen die mensen in hun hoofd halen. Volwassen mensen wel te verstaan, want kleine kinderen hebben van zichzelf geen oordelen. Die vergissen zich niet in zwarte piet of de marrokaanse buurman. Die heeft namelijk niet knalrode lippen, gekke gekleurde petten en zo’n plofbroek aan.
Zwarte piet hoort bij Sinterklaas voor kinderen en als we er nu regenboogpieten van maken, dan slikken kinderen dat ook gewoon. Zonder dat zij er een verhaal op leggen.
Dat is het grote verschil tussen kinderen en volwassenen. Wij volwassenen verzinnen verhalen over de dingen die er gebeuren.
Iemand valt van zijn fiets en onmiddellijk zullen mensen die het zien beginnen met verzinnen:
“hij zal wel teveel gedronken hebben”
“hij zal toch geen hartaanval gekregen hebben”
“Het is vast een buitenlander die niet kan fietsen”
Feitelijk is er maar één ding wat waar is: de man is gevallen met zijn fiets. De rest is een verzinsel in jouw hoofd.
Zo doen wij dat, kinderen niet. Die zien iets en dat is het, daar leggen zij geen verhaal op…tot wij het voor hen doen!
Die verhalen zijn op zich ook geen probleem, ik heb ze ook, anders kan ik dit verhaal niet eens schrijven smile-emoticon Maar het is van belang om te beseffen dat ze verzonnen zijn. Dat het jouw oordeel, jouw mening, jouw verzonnen verhaal is. Het wordt een probleem als we vinden dat ons verzonnen verhaal Dé Waarheid is. De énige echte waarheid. En het wordt helemaal een probleem als je vindt dat je andere mensen moet overtuigen van dit feit. Dat zij jouw verhaal ook als De Waarheid aan moeten nemen…daaruit ontstaan ruzies en zelfs oorlogen.
Feitelijk vermoorden we elkaar om te bewijzen dat het, door onszelf verzonnen verhaal, waar is. Dat is toch op z’n minst bevreemdend als je erover nadenkt?
We hebben altijd de keuze om te kiezen voor een liefdevolle, leuke, blije verhaal/oordeel/overtuiging of voor de negatieve, oordelende kant.
Waarom kiezen we dan toch zo vaak voor de negatieve verhalen?
Moet je maar eens opletten hoe vaak je dat zelf ook doet, ik schrik altijd van mijzelf frown-emoticon
Vaak zijn het juist die kleine gedachten waar je je bijna niet bewust van bent zoals: ‘wat een stomme broek heeft zij aan’ of ‘hij loopt de kantjes er vanaf’
en een bekende: ‘vrouwen kunnen niet rijden, dat zie je toch gelijk’.
Ik stel voor dat we vandaag onszelf de vraag stellen:
“ben ik er echt helemaal zéker van dat dit (zelfbedachte) verhaal waar is? “.
Wat zal dat een heerlijk vredig dagje worden ??
Liefs
Yvette
Hoi Yvette,
zo te lezen schiet het lekker op!
Dat moet ook wel lukken, met zo’n positieve respons naar en uit het Universum:) En ja, wat je uitstraalt komt naar je toe en je uitgesproken diepste wensen zijn… ze worden vervuld!
Liefs van Rashmideva
Hai Rashmideva,
Het gaat steeds beter, ik ben nu bezig met het afronden van mijn tweede boek en het wordt echt een gaaf boek (al zeg ik het zelf)
Maar ja, als ik dat maar blijf zeggen en geloven…dan ehhh, wordt het dus ook echt gaaf 🙂
Bedankt voor je lieve wensen
Liefs Yvette